Umowy, inspekcje i konwencje drogowe

Wysłany: Sob 0:21, 30 Mar 2013

Konwencja AETR

Konwencja AETR to europejska umowa dot. pracy załóg pojazdów, które wykonują międzynarodowe przewozy drogowe.
Konwencja AETR

Sporządzono ją 1 lipca 1970 roku w Genewie, a weszła ona wżycie 6 lat później. Polska ratyfikowała tę konwencję w październiku 1992 roku.

Konwencja AETR określa:

Minimalny wiek kierowcy (18 lat – dla pojazdów z naczepami, przyczepami o DMC nie większej niż 7,5 tony; 18 lub 21 lat w przypadku innych pojazdów, lecz musi on posiadać świadectwo kwalifikacji zawodowych; 21 lat dla transportu drogowego pasażerów).

Czas odpoczynku kierowcy, jego przerwy (45 minut bądź oddzielne okresy co najmniej po 15 minut; dzienny odpoczynek – 11 godzin).

Czas prowadzenia pojazdu (maksymalny czas jazdy bez przerwy – 4,5 godziny; maksymalny dzienny czas jazdy – 9 godzin).

Obowiązek montowania oraz używania urządzenia kontrolnego, a także jego homologacji i kontroli każdego dnia, w którym prowadzony jest pojazd samochodowy (przyrząd kontrolny – tachograf rejestruje prędkość pojazdu, długość przebytej drogi, ograniczenie dopuszczalnej prędkości pojazdu, czas prowadzenia, moment otwarcia wykresówki – tarczy, przerwy w pracy, charakterystyczne dane dotyczące kierowcy oraz pojazdu).

Obowiązek nadzoru czasu prowadzenia pojazdów przez przedsiębiorstwa.

Zakaz wynagradzania premią lub dodatkiem do stałego wynagrodzenia kierowców w ramach długości przebytej drogi lub ilości przewiezionych towarów.

Zarówno czas pracy kierowcy, jak i czas odpoczynku muszą być rejestrowane w tachografach na specjalnych tarczach bądź też kartach zapisu. Umowa AETR, która precyzuje czas pracy i odpoczynku kierowców wraz z Kodeksem Pracy stanowi podstawę rozliczania czasu pracy.

Jeśli kierowca oddali się od pojazdu i nie będzie on w stanie użyć tachografu, to musi on wszystkie okresy pracy (z wyłączeniem prowadzenia pojazdu) wprowadzić automatycznie czy też ręcznie dokarty zapisu.

Tarcze rejestrujące czas pracy kierowcy muszą być przechowywane przez pracodawcę przez okres co najmniej jednego roku.

Podczas używania kart zapisów kierowca nanosi na nią następujące informacje: imię i nazwisko, datę oraz miejsce rozpoczęcia, zakończenia korzystania z karty, numer rejestracyjny każdego przydzielonego mu pojazdu, godzinę każdej zmiany podróży).

Cel konwencji AETR:

zwiększenie bezpieczeństwa ruchu drogowego,

popieranie rozwoju, jak również usprawnienie międzynarodowego transportu drogowego pasażerów oraz ładunków,

uregulowanie przepisów odnoszących się do warunków zatrudnienia w międzynarodowych przewozach drogowych zgodnie z zasadami Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Obecnymi członkami tej konwencji dot. czasu pracy kierowcy są:

Belgia, Dania, Francja, Holandia, Hiszpania, Portugalia, Wielka Brytania, Włochy, Polska, Niemcy, Irlandia, Luksemburg, Szwecja,Norwegia, Grecja, Czechy, Słowacja, Słowenia, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Białoruś, Jugosławia, Estonia, Łotwa, Mołdawia,Austria i Rosja.

Konwencja ADR

Konwencja ADR to europejska umowa dot. międzynarodowego przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych.

Sporządzono ją w Genewie dnia 30 września 1957 roku. Polska ratyfikowała tę konwencję w 1975 roku. Obowiązuje ona obecnie w44 krajach.

Przepisy konwencji ADR nowelizowane są co dwa lata w roku nieparzystym. Od 1 stycznia danego roku można ją przyjmować nieobligatoryjnie (nieobowiązkowo; z możliwością stosowania poprzedniej wersji konwencji), zaś od 1 lipca danego roku –obligatoryjnie (obowiązkowo).
Konwencja ADR

Od 2003 roku wszystkie przedsiębiorstwa (przewoźnicy, firmy odbierające, wysyłające materiały niebezpieczne) wykonujące zlecenia związane z transportem drogowym towarów i ładunków niebezpiecznych muszą podjąć współpracę z doradcą ds.bezpieczeństwa (Doradca ADR). Pomaga on w realizacji wymagań nałożonych przez konwencję, ponadto sporządza obowiązkowe sprawozdania roczne do wojewody, a także wprowadza odpowiednie procedury i instrukcje bezpieczeństwa.

Konwencja ADR składa się z umowy właściwej, a także załączników A i B, stanowiących jej integralną część. W umowie właściwej określone są stosunki prawne pomiędzy uczestniczącymi krajami. Natomiast w załącznikach zawarte są przepisy regulujące warunki międzynarodowego transportu drogowego poszczególnych materiałów niebezpiecznych.

Załącznik A przedstawia podział produkowanych na świecie materiałów niebezpiecznych (13 klas zagrożeń), jak również szczegółową klasyfikację tych towarów w poszczególnych klasach:

Materiały i przedmioty wybuchowe

Gazy

Materiały ciekłe zapalne

Materiały stałe zapalne

Materiały utleniające

Materiały trujące

Materiały promieniotwórcze

Materiały żrące

Różne materiały i przedmioty niebezpieczne

Ponadto w załączniku A określono ogólne oraz szczegółowe warunki opakowania pojedynczych materiałów niebezpiecznych, a także wymagania w zakresie ich oznakowania i warunki ich badań.

Załącznik B obejmuje:

Warunki przewozu materiałów niebezpiecznych

Warunki oznakowania pojazdów wraz z ich dodatkowym wyposażeniem

Warunki techniczne pojazdów samochodowych, cystern, przyczep, kontenerów

Niezbędną dokumentację przy tych przewozach

Wymagania dot. osób uczestniczących w tego rodzaju transporcie

Warunki załadunku i rozładunku tych materiałów

Zakazy ładowania towarów razem w jednym pojeździe

Pojazdy transportujące substancje niebezpieczne wyposażane są w pomarańczową, odblaskową tablicę informacyjną , która zawiera dwa numery rozpoznawcze przewożonych materiałów:

numer rozpoznawczy niebezpieczeństwa (w liczniku, dwie lub trzy cyfry),

numer rozpoznawczy materiału (w mianowniku, cztery cyfry).

Wymiary tej obowiązującej na podstawie konwencji ADR tablicy to40x30 cm.

Konwencja ATP

Konwencja ATP to międzynarodowa umowa dotycząca przewozu towarów, artykułów spożywczych szybko psujących się, a także odnosząca się do specjalnych środków transportu dopasowanych do tych przewozów. Sporządzono ją w Genewie we wrześniu 1970 roku.Weszła ona w życie w sześć lat później. Polska ratyfikowała tę konwencję w 1984 roku.
Konwencja ATP

Reguluje ona wymagania odnoszące się do:

temperatury, w której należy przechowywać dany towar,

wyposażenia oraz warunków termicznych, jakie musi spełniać dany pojazd,

kontroli zgodności z normami środków transportu chłodzonych lub ocieplanych,

procedur i metod pomiarów, a także kontroli urządzeń chłodniczych, grzewczych.

Zawierając umowę ATP, obie strony tej konwencji polepszająwarunki zachowania jakości szybko psujących się towarów w czasie ich przewozu. Postanowienia tego porozumienia stosuje się do:

przewozów wykonywanych na własny rachunek bądź też na rzecz osób trzecich za pomocą transportu kolejowego lub samochodowego (albo obydwoma tymi rodzajami transportu),

przewozów morskich wykonywanych na odległość mniejszą niż 150 km, poprzedzonych przewozami lądowymi. Ładunki muszą być dostarczone bez przeładunku środkami transportu do przewozów lądowych.

Pojazdy do przewozów towarów szybko psujących się, np.przyczepy, naczepy, kontenery muszą spełniać warunki określone w załączniku konwencji ATP. Dotyczą one m.in.:

ogrzewanych środków transportu, które dzięki urządzeniom grzewczym potrafią utrzymywać temperaturę wewnątrz próżnego nadwozia nawet do 12 godzin,

chłodzonych mechanicznie środków transportu, pozwalających na obniżanie temperatury, a następnie utrzymywanie jej wewnątrz próżnego nadwozia (zabudowa z urządzeniem chłodzącym do temp.: od +12ºC do 0ºC; od +12ºC do -10ºC; od +12ºC do -20ºC),

izolowanych cieplnie środków transportu,

pojazdów do przewozu towarów, których nadwozie wykonuje się z izolowanych termicznie ścian, przez co ograniczają one wymianę ciepła z otoczeniem.

Do konwencji ATP przystąpiły już:

Wielka Brytania, Belgia, Austria, Niemcy, Polska, Portugalia,Norwegia, Maroko, Hiszpania, USA, Węgry, Holandia, Irlandia,Chorwacja, Dania, Słowacja, Słowenia, Włochy, Czechy, Federacja Rosyjska, Kazachstan, Szwecja, Luksemburg, Grecja, Finlandia,Jugosławia.

Szwajcaria nie ratyfikowała jeszcze podpisanej przez siebie umowy, zaś Afryka Południowa zaczęła już prace nad przystąpieniem do Umowy ATP.

Konwencja CMR

Konwencja CMR jest aktem prawnym, który umożliwia wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego. Ta umowa o międzynarodowym przewozie drogowym towarów (CMR) została podpisanaw1956 roku w Genewie, zaś ratyfikowana w Polsce – w 1962 roku.
Konwencja CMR

Do konwencji CMR przystąpiły już niemal wszystkie kraje europejskie: Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Dania,Jugosławia, Estonia, Białoruś, Francja, Grecja, Szwecja, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Łotwa, Bośnia i Hercegowina,Mołdawia, Niemcy, Węgry, Norwegia, Litwa, Polska, Portugalia,Rumunia, Czechy, Słowacja, Szwajcaria, Wielka Brytania, Hiszpania,Włochy, Rosja.

Nie stosuje się jej do przewozów dokonywanych na mocy odrębnych,międzynarodowych konwencji pocztowych, a także do przewozów zwłok bądź też do przewozów ładunków należących do przesiedleńców.

Konwencja CMR ujednolica:

dokumentację przewozową,

przewozy wykonane przez następujących po sobie przewoźników,

warunki umowy o przewóz drogowy towarów,

odpowiedzialność przewoźnika,

tryb skarg oraz reklamacji,

roszczenia wynikające z przewozu.

Stosuje się ją w przypadku wszystkich umów o zarobkowy przewóz towarów pojazdami, jeśli miejsce dostarczenia ładunku i miejsce przyjęcia towaru do przewozu są w dwóch różnych państwach, a co najmniej jedno z nich przystąpiło do Konwencji. Dzieje się to niezależnie od narodowości stron umowy oraz ich siedziby, miejsca zamieszkania. Ponadto korzysta się z niej również wtedy, gdy rodzaje przewozów uwzględnionych w Konwencji wykonują państwa,organizacje bądź instytucje rządowe.

Umowa ta reguluje:

warunki wydania towaru odbiorcy,

odpowiedzialność przewoźnika za dokumentację,

odpowiedzialność nadawcy wobec przewoźnika,

odpowiedzialność przewoźnika za ładunek,

reklamacje, roszczenia wynikające z przewozu,

prawa nadawcy, a także odbiorcy do rozporządzania towarem,

możliwość odmowy przyjęcia ładunku,

zasady postępowania przewoźnika z nieodebranym ładunkiem.

Dzięki konwencji CMR zyskuje się dokument zawarcia umowy przewozu, czyli list przewozowy CMR.

Zanim przewoźnik przyjmie towar do przewozu zobowiązany jest ondo sprawdzenia stanu towaru wraz z jego opakowaniem, a także poprawności danych listu przewozowego z ilością egzemplarzy, ich numerów oraz cech.

Konwencja TIR

Konwencja TIR jest to porozumienie celne, które dotyczy międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR.Umowa ta została sporządzona w Genewie 14 listopada 1975 roku.Zaczęto ją stosować już po zakończeniu II wojny światowej.Dzięki niej do przewozów międzynarodowych towarów wykonywanych pojazdami drogowymi został wprowadzony dokument gwarancyjny –karnet TIR.
Konwencja TIR

Ta umowa dot. międzynarodowego tranzytu towarów samochodami ciężarowymi pozwala uprościć procedury na granicach oraz w urzędach celnych. Powoduje to wzrost efektywności przewozów drogowych.

Tzw. „operacja TIR” to termin wprowadzony przez tę konwencję, który oznacza przewóz towarów z jednego urzędu celnego do drugiego, zgodnie z „procedurą TIR”. Pojazdy, które poruszają się na karnecie TIR zostają zaplombowane i sprawdzone w urzędzie celnym czy też na granicy państwa wywozu ładunku. Następnie odplombowuje się je i ponownie kontroluje w kraju docelowym ładunku. Na mocy tej konwencji międzynarodowy tranzyt drogowy mija kolejne państwa tranzytowe z formalnościami zredukowanymi do minimum.

Konwencja TIR zwalnia od odprawy celnej pod warunkiem:

posiadania świadectwa zdolności technicznej pojazdu, które pozwala na międzynarodowy przewóz towarów,

zaplombowania ładunku jako tzw. przesyłki celnej,

poruszania się pojazdu tylko określoną z góry bądź zaakceptowaną przez władze celne trasą,

zaopatrzenia skrzyni ładownej pojazdu w plomby celne (przez władze celne kraju wysyłki towaru).

Przewozy towarów z wyjściowego urzędu celnego danego państwa do docelowego urzędu celnego drugiego państwa wykonuje się przy pomocy pojazdów drogowych (motorowy pojazd drogowy, przyczepa,naczepa) bądź też pojazdów drogowych złączonych (np. ciągnik siodłowy z naczepą).

Towary często są dostarczane przy użyciu kontenerów, czyli specjalnych, trwałych pojemników będących całkowicie lub częściowo zamkniętych pomieszczeń. Ułatwiają one przewozy towarów jednym bądź kilkoma rodzajami transportu bez ich przeładunku. Konwencja TIR określa wielkość kontenera na objętość co najmniej 1 metra kwadratowego.

Pojazd dysponujący towarem z zastosowaniem karnetu TIR należy zaopatrzyć w tabliczkę – niebieską z białym literowym skrótem:TIR.

Konwencję TIR ratyfikowało 48 państw:

Afganistan, Iran, Algieria, Belgia, Bułgaria, Chile, Cypr,Chorwacja, Czechy, Estonia, Holandia, Finlandia, Francja, Białoruś,Grecja, Hiszpania, Dania, Irlandia, Izrael, Kanada, Kuwejt, Korea Południowa, Litwa, Polska, Łotwa, Luksemburg, Malta, Maroko,Mołdawia, Norwegia, Austria, Portugalia, Rosja, Republika Federalna Niemiec, Rumunia, Słowacja, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej,Szwajcaria, Słowenia, Szwecja, Włochy, Turcja, Tunezja, Albania,Urugwaj, Węgry, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii.

[link widoczny dla zalogowanych]

Tachograf

Tachograf to urządzenie pomiarowe, które łączy w sobie funkcje zegara i prędkościomierza.

Rejestruje i zapisuje on w funkcji czasu:

Chwilową prędkość pojazdu.

Przejechaną przez pojazd drogę.

Czas prowadzenia pojazdu.

Dokładną datę i godzinę otwarcia obudowy zawierającej wykresówki.

Tzw. aktywność kierowcy (okres pracy – odpoczynku bądź dyżuru przy pojeździe).

Pomocniczo: chwilową prędkość obrotową wału korbowego silnika.

Tachograf jest także pomocny przy egzekwowaniu restrykcji w przypadku łamania ograniczenia czasu pracy kierowców pewnych pojazdów (autobusów, ciężarówek). Służy on wówczas do określenia czasu pracy kierowcy.

Należy pamiętać, że samo zainstalowanie takiego urządzenia to nie wszystko. Do jego prawidłowego obsługiwania potrzebne jest sprawne posługiwanie się wykresówkami, czyli tarczkami tachografu. W ten sposób unikniemy kary pieniężnej podczas kontroli Inspekcji Transportu Drogowego.

Rodzaje pojazdów, które muszą posiadać tachografy określone są w art. 3 Rozporządzenia Rady nr 3821/85 z 20 grudnia 1985 r. Instalacja tych urządzeń rejestrujących oraz ich użytkowanie jest obowiązkiem wszystkich przedsiębiorców posiadających pojazdy zarejestrowane w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej i wykorzystywanych do transportu drogowego osób bądź rzeczy. W przypadku braku tego urządzenia podczas kontroli ITD może nałożyć karę pieniężną w wysokości 3000 zł. Tachografów nie trzeba instalować w pojazdach:

przeznaczonych do przewozu rzeczy przy łącznej wadze pojazdu nieprzekraczającej 3,5 tony,

konstrukcyjnie przygotowanych do przewozu nie więcej niż dziewięciu osób łącznie z kierowcą,

używanych do niehandlowych przewozów towarów w celach prywatnych,

wyspecjalizowanych pojazdach pomocy technicznej,

pojazdach używanych jako sklepy,

pojazdach służących do nauki prowadzenia pojazdu w celu uzyskania prawa jazdy,

nieprzekraczających prędkości 30 km/h,

używanych wyłącznie do prac rolniczych i leśnych (ciągniki).

Tachografy analogowe mierzą czas przebywania automobilisty za kierownicą na woskowanych dyskach papierowych, lecz są one podatne na fałszowanie. Coraz częściej są one wypierane przez tachografy cyfrowe, zapisujące zakodowane dane na zewnętrznych kartach chipowych oraz w swojej wewnętrznej pamięci.

TRADYCYJNA TZW TARCZKA
[link widoczny dla zalogowanych]

CYFROWA
[link widoczny dla zalogowanych]

zrodło pobrania

[link widoczny dla zalogowanych]